Af en toe zijn er klanten die enkel de digitale bestanden vragen. Ze gaan er nog wel iets mee doen zeggen ze dan. Toch blijven de foto’s op hun harde schijf staan. Uiteindelijk verdwijnen de foto’s tussen duizenden andere foto’s. Sommige mensen verwijderen per ongeluk de foto’s of de foto’s zijn verdwenen nadat de harde schijf crashte. (wijze raad: neem altijd een backup)
Dat is wel heel jammer gezien de investering die je maakte.
Hoe komt dat?
Life just gets in the way.
Het vergt tijd om een fotoboek te maken. Veel tijd. Veel keuze’s die je moet maken ook.
Ik merk dat de huidige generatie kinderen het plezier en de magie van het bladeren door een echt fotoalbum (zo eentje dat je kan vastnemen. Waarvan je het papier tussen je vingers voelt en de kaft kan ruiken) niet meer kennen.
Weet jij nog hoe het voelt? Om die herinneringen op te halen uit je kindertijd terwijl je door een album bladert? Ik ben er vrij zeker van dat de iPhone foto’s die je vandaag maakt van je peuter, niet op zijn smartphone geraken als hij 14 is. En waar zullen die foto’s zijn wanneer je kind volwassen is?
Ik ben er meer en meer van overtuigd dat de beste manier om je foto’s te bewaren en te tonen in een fotoalbum is. Ik maak verhalen van de foto’s van je dag. Van het begin tot het einde. Van een dag uit jouw kleine stukje uit het leven.
Dus vraag je fotograaf om je foto’s in een album te verwerken en kijk uit naar het magische moment om jouw album voor het eerst te openen.
Wil je mee kijken hoe een fotoalbum eruit ziet?
Waarom kies ik ervoor om mensen spontaan te fotograferen?
Wauw… ik ben er sprakeloos van. Ik moet bij sommige foto’s een traantje wegpinken. Echt bedankt om die gevoelige momenten vast te leggen en ons dit mooie geschenk te geven.
Dit stuurde Laura me nadat ze de foto’s van een Day In The Life shoot van haar grootouders had gezien.
Wel, hiervoor doe ik het. Ik pink zelf een traantje weg wanneer ik zulke reacties krijg. Het warmt mijn hart.
Want ik wil dat mensen zien dat ‘perfectie’ relatief is. Ik wil dat mensen hun geliefde op de foto onmiddellijk herkennen aan zijn/haar eigen typische trekjes waardoor spontaan enkele andere verhalen naar boven komen. Zo van: “weet je nog die dag? Zo keek je toen ook. Net zoals op deze foto.”
Ik wil dat mensen zien dat wat ze doen, meer dan genoeg is. Ik ben geïnspireerd door de schoonheid van het leven en van de gewone dagdagelijkse momenten.
Ik word getriggerd door het ZIEN, WAARDEREN en het VASTLEGGEN van de schoonheid die zich ontvouwt rond mij. Die kleine momenten die mijn hart verwarmen. Ik zie het als mijn missie om die dagelijkse momenten/verhalen die dit leven ons geven, vast te leggen. Want niets op aarde kan ervoor zorgen dat deze momenten terug komen.
Wat ik nog het meest waardeer in spontane fotografie is om het mogelijk te maken om iemands persoonlijkheid naar boven te brengen. Ik hou ervan wanneer mijn onderwerp volledig zichzelf is, en helemaal ondergedompeld in wat hij of zij aan het doen is. Totaal onbewust van mijn en mijn camera’s aanwezigheid. Ik ben gewoon een vlieg op de muur die observeert wat er zich ontvouwt. Onzichtbaar.
Want het moment dat iemand beseft dat hij/zij gefotografeerd wordt, wordt hij/zij zich erg bewust van zijn/haar bewegingen, gedachten en omgeving, en maakt het het beeld minder authentiek.
Spontane fotografie heeft voor mij een diepere betekenis, is heel authentiek en emotioneel. Maar toch is het nog verschrikkelijk moeilijk om HET beeld vast te leggen wanneer het licht, de compositie en het moment ideaal is.
