Half december. Kizi stuurde me dit berichtje. “Hei Sara, je zal ondertussen wel gehoord hebben dat ik ziek ben. Ik heb borstkanker”. Ik viel uit de lucht. Kizi, een sportieve vrouw van mijn leeftijd. Onze kinderen zaten samen in de creche van het werk. Hoe kan dat? Ik lees het bericht verder: “Ik heb een blog bijgehouden voor mijn vrienden en familie, maar ondertussen heeft die blog al 11.000 bezoekers. Nu wil ik dat die ziekte niet voor niets is, en ik wil er mensen mee bereiken. Zou jij een fotoreportage willen maken van mijn strijd?”
Wauw! Ik zou dat zeker willen doen. Zo’n reportages spreken mij aan, maar het is wel Kizi natuurlijk. Zo’n dubbel gevoel omdat ik haar ken.
In twee uur tijd heb ik haar blog uitgelezen.
We spreken af op 24 december. Ze doet haar verhaal. Ik krijg het lastig, maar slik mijn tranen weg. Het raakte me diep, maar ik wou laten zien dat ik er was voor haar. Ik neem enkele foto’s tijdens het gesprek. Het ging goed dacht ik. ’s Avonds ging ik nog naar MusicForLife met een vriend. De muziek, ‘goede doelen’-sfeer, en die ene vraag ‘hoe is’t?’ was de druppel. Ik had alle emoties opgeslorpt als een spons, en die avond werd de spons uitgewrongen. Maar toch wist ik me te herpakken. De camera was de barrière. Ik deed het voor haar. En haar doel.
Het ging geweldig goed verder. We kenden elkaars planning, en ik ging zoveel mogelijk naar haar thuis. Of eens mee naar het ziekenhuis tijdens de chemo. Of gewoon eens naar de winkel of de markt. Of naar de wellness behandeling die ze kreeg via Stichting Tegen Kanker.
Ik vind de beelden mooi. Zo puur en intens. Elk beeld roept emotie op. Ik stond te springen om de beelden aan haar te laten zien. Maar Kizi wou ze lang niet zien. Ze waren te confronterend. Ze vond haarzelf niet mooi. Maar toch wilde ze elke keer doorgaan. Haar doel is steeds meer duidelijk geworden. Ze wil dat mensen meer zelfonderzoek doen. En dan ook vooral jonge vrouwen, zoals zij, die nog te jong zijn om in aanmerking te komen voor een gratis screening. En ze wil ook andere kankerpatiënten een hart onder de riem steken en kanker meer bespreekbaar maken. Maar ze wil ook aantonen dat het na chemo, en na bestraling, en na een operatie nog helemaal niet gedaan is. Er volgt nog een lange weg, maar vele mensen begrijpen dat niet.
Nu, een jaar verder is ze aan het revalideren. Maar ze heeft wel de ballen aan haar lijf om de reportage te delen. Voor jou. Bewustwording.
Wat een geweldig topwijf is dit? Zo sterk! Echt, eeuwig respect Kizi!
