“Straf verhaal”, krijg ik nu te horen. Of “Straffe madam”.
NU toch….
Niet veel mensen doen het me na. Zo in het diepe springen. Want ik zat toch goed waar ik was. Ik werkte al 13j bij dezelfde geweldige IT firma, reed met een firmawagen. Een stabiel loon. En dat allemaal opgeven om als zelfstandige te werken?
“Het zal niet gemakkelijk worden”, hoorde ik toen. “Er zijn al genoeg fotografen”
Maar die onzekerheid van de anderen hebben mij niet tegengehouden.
Van programmeur naar fotografe
Het ging gewoon niet meer. Ik had geen voldoening meer van mijn job. Ik moest mijn creativiteit kwijt kunnen. Ik was al bezig als hobbyfotograaf met Urbex Fotografie. Oude, vervallen gebouwen opzoeken. Samen met vrienden.
Met die vrienden deed ik nog wat meer uitstapjes. En zo op een keer gingen we avondfotografie doen in Brugge. We zagen een mooi kader, en gingen dus met 3 met hetzelfde beeld naar huis.
Ik kwam een fotowedstrijd tegen, stuurde mijn beeld door, en ik won de wedstrijd.
Maar het gaf me nog niet de voldoening die ik zocht. Ik had immers geen uniek beeld. De andere 2 hadden de wedstrijd even goed kunnen winnen als ze hadden meegedaan. Dus ik zocht verder.
Project 365
Ik deed een Project 365. Elke dag een foto nemen. Een jaar lang. En dat heeft me uit mijn comfortzone geduwd. Want na een tijdje ben je het beu om dezelfde omgeving te fotograferen. Dus ik ging op citytrip. Alleen. En enkel om foto’s te nemen.
Stockfoto’s
Mijn eerste citytrip alleen was naar Praag. Geweldige mooie stad. Eerst wat onwennig, maar het ging wel, zo helemaal alleen. Zelfstandig. Ik nam foto’s van de toeristische trekpleisters. Maar ja. Dat doet iedere toerist. Dus dan kreeg ik het idee om op andere uren te gaan. 5 uur ’s morgens bijvoorbeeld. Bij zonsopgang. Ik zou er alleen zijn, en unieke foto’s maken.
Niets was minder waar. Ik had alle moeite gedaan om zo vroeg uit mijn bed te geraken, en de weg te vinden naar de Karelsbrug. En dan was het plekje dat ik de dag ervoor in mijn gedachten had om te staan, bezet door 10 fotografen. Allemaal op een rijtje. Ik heb me even afgevraagd of ik er wel wou tussen staan. Maar ja kijk, ik was er toch al.
Toch wringde het. Net als de foto van in Brugge. Niet uniek. Ik werd dan aangesproken door een andere fotograaf, die daar stockfoto’s aan het maken was van de Karelsbrug. Beelden die in een beeldbank komen en die jij dan als consument kan kopen om te gebruiken op je website. Hij probeerde me te overtuigen om ook in te stappen. Achteraf begreep ik dat hij daarvoor beloond werd als hij een nieuwe fotograaf kon laten aanmelden. Maar het zei me niets. Unieke foto’s maken terwijl je daar met 10 op een rijtje staat? Ik liep verder. Een beetje verdwaasd. Ondertussen was het 6u ’s morgens. Nog steeds veel te vroeg.
Zwanen
Toen ik verder door de straten struinde, zag ik een moment. Er zaten wel 30 zwanen in het water. En 2 ervan zaten heel dicht bij de kant. Met de Karelsbrug op de achtergrond. Ik ging zo dicht mogelijk. Trillend op mijn benen. Want ze zouden wel eens kunnen aanvallen, die zwanen. En toen maakte ik deze foto:
Ik voelde het. De passie. Een enorm geluksgevoel. Dit is pas uniek! Ik word getriggerd door unieke momenten. WAUUW!
Straatfotografie
Een beetje verder in de tijd heb ik dan straatfotografie ontdekt. Geïnspireerd door Henri Cartier-Bresson, trok ik door de straten. Op zoek naar momenten.
Tof. Ik begon het meer en meer te doen. Alleen of met een collega-fotograaf door de straten.
Plots was er een unieke kans om een expo te houden.
En alles geraakte plots in een stroomversnelling.
Day in the life
Ik begon te zoeken naar manieren om van straatfotografie een beroep te kunnen maken. Maar dat is verschrikkelijk moeilijk, en paste gewoon niet als mama van 2 kindjes.
Ik kwam op het idee om straatfotografie binnen een gezin toe te passen. Testjes gedaan bij dappere gezinnen. Opzoekingswerk verricht. YES! Daar bestaat blijkbaar een cursus van. Kirsten Lewis is een Amerikaanse fotografe die hierin gespecialiseerd is. Ik heb al haar cursussen gevolgd, en haar zelfs ontmoet. Ik heb zoveel bijgeleerd op korte tijd dat ik me nu vol trots een Documentary Family Photographer mag noemen.
Of Family Photojournalist.
Of Day in the Life Photographer.
Veel verschillende termen. Maar daarmee dekt Spontane Fotografe ook wel de lading.
Zo ben ik gesprongen. Van programmeur naar fotografe.
Dit doe ik. Elke dag. Met volle goesting.
De echtheid is veel leuker dan de perfectie.
Heeft mijn verhaal je geïnspireerd en wil je meer weten? Spreek er me gerust over aan.